Zo ontzettend fijn dat Marian, deelneemster aan SlankWijs (februari 2016), mij haar verhaal heeft opgestuurd en ik het mag delen! Ze is met recht trots op haar resultaat, verhaal en ja ook haar foto’s!
“je bent een mens bent, die het, mèt of zonder overgewicht, waard is gezien te worden”
Mijn verhaal - Graag wil ik jullie mijn Slank-wijs verhaal uit de doeken doen en je daarmee proberen te bemoedigen en te motiveren. Mijn naam is Marian en ik ben nog net geen zestig jaar oud. Mijn hele leven (misschien zo herkenbaar) heb ik geworsteld met mijn overgewicht en het lage zelfbeeld dat daar voor veel vrouwen vooral bij lijkt te horen. Voordat ik begin, wil ik dan ook eerst gezegd hebben dat je een mens bent, die het, mèt of zonder overgewicht, waard is gezien te worden. Als men mij nu pas ziet staan, ben ik snel klaar en wijs ik de betreffende mensen er graag fijntjes op dat ik voor mijn gewichtsverlies ook iets te zeggen had. Zo, dat is eruit…
Eigen kracht - Voor de zoveelste keer was ik het zo verschrikkelijk zat, pijnlijke gewrichten, hoge bloeddruk, hitte-aanvallen en ja, die eeuwige maat 54 en vooral het vooruitzicht dat het niet anders zou worden. Ik wilde geen maagverkleining, omdat ik al eerder ben geopereerd in die regio en dat bijna fout afliep. Ik zou het echt op eigen kracht moeten doen.
Psychologische sessies - Toen werd ik gewezen op Ellen en Slank-wijs. Niet de zoveelste diëtiste met goede raad, ik ken alle dieetboeken en caloriënlijsten onderhand wel uit mijn hoofd en die dunne dames met al hun Eet-meer-klei!-blogs kan ik wel schieten (nog steeds trouwens). Nee, nu zou het over een andere boeg gaan. Psychologische sessies aan de hand van een boek en opdrachten. Moesten we maar eens gaan proberen. Dus elke donderdag in de vrieskou richting Valkenburg om me samen met lotgenoten op een geheel nieuwe weg te begeven. Ellen! Geen zoete broodjes, niet letterlijk, niet figuurlijk.
Ellen is meer van een pak op je duvel, van het principe “voor je eigen bestwil”. En wat heeft ze daar een gelijk in. Want als je ook maar een begin wilt maken met gezonder leven en eten en ja, afvallen, dan is daar maar één remedie voor: jezelf flink aanpakken. Ik ben er gedurende de cursus wel achter gekomen dat je grootste vijand Zelfmedelijden is.
Voortdurend word je geleerd om te denken, bewust met je eten en met je lichaam om te gaan, negatieve gedachten om te zetten in positieve en bruikbare gedachten. Een hele leuke opdracht vond ik ook om je iemand voor de geest te halen waar je een hekel aan hebt (die hebben we toch allemaal…) en je dan voor te stellen dat die persoon je wil aanzetten tot zomaar eten, getver, alsof Tierry Baudet je een kroket wil opdringen…, ìk moet er niet aan denken..
Niet de weg van de minste weerstand - Het was pittig om groepsgewijs jezelf zo bloot te geven, daar is onderling vertrouwen voor nodig. Niet gemakkelijk, want als je bij Ellen terechtkomt, ben je allemaal een soort van aan het eind van je latijn wat je gewichtsproblemen betreft. Maar juist die openheid, die verhalen, die eerlijke antwoorden op vragen die aan je worden gesteld, dingen die je eerder en nu nog waarschijnlijk voor geen prijs met een ander zou delen omdat je je rotschaamt voor je vreetbuien en je verdriet, dat ook weer eindigt in meer eten dan je van plan was, daar zit nou de grote kracht van de cursus.
Je bent niet langer alleen, je krijgt niet als een klein kind een lijstje met wat wel en wat niet mag, maar je wordt op een volwassen manier aangesproken op je eigen gedrag. Niet de weg van de minste weerstand en daar is Ellen ook heel duidelijk in. Zonder je eigen inzet en volharding is ook deze weg gedoemd te mislukken, maar lukt het je wel om je eigen sleutel om te draaien, dan is het een heel goede en gedegen methode om een blijvende oplossing te vinden en veel sterker en slanker uit de strijd te komen. Vergis je daarbij niet: de strijd is nooit over, een mens blijft haar zwakke momenten houden.
“Ik voel me zelfverzekerder, verkoop mijzelf geen flauwekul en laat dat anderen ook minder doen in mijn richting”
Ik ben ik……Ik weet intussen mijzelf aan te spreken op mijn gedrag, altijd op tijd. Vreetbuien zijn niet meer aan de orde. Wel eens, als ik me ongemakkelijk voel, een neiging te eten, maar dan zorg ik dat ik voor als het echt even niet opgelost kan worden met een wandelingetje of iets anders als afleiding, dat ik zo realistisch ben iets in huis te hebben wat geen kwaad kan. Er zijn echt wel alternatieven. En heb je een keer iets te vieren, dan mag dat best, maar houd er dan vooraf en/of naderhand rekening mee. Ga vooral dus niet denken: “Och, wat sneu voor me dat ik niet mee mag doen!” Daar heb je echt alleen jezelf mee. Daar schiet je absoluut niets mee op.
Ik ben nu bijna twee jaar verder, na de start van de SlankWijs in februari 2016. Ik ben 47 kilo lichter. Ik zou graag naar de 50 willen en er is een goede kans dat dat nog gaat lukken ook. Zoals gezegd: ik ben ik, dik of dun, maar buiten het gewichtsverlies heb ik ook geleerd op andere gebieden beter voor mezelf te zorgen. Ik voel me zelfverzekerder, verkoop mijzelf geen flauwekul en laat dat anderen ook minder doen in mijn richting. Heus, ik ben nog net zo aardig als voorheen, maar laat niet over me heenlopen. Mijn nieuwe maat 44 helpt daarbij, daar kan ik kort over zijn en mijn gezondheid vaart er ook wel bij. Niet te vergeten trouwens: ik sport intensief drie keer in de week. Niet heel leuk, maar ik maak er wat van en het hoort er inmiddels helemaal bij. Bewegen gaat trouwens echt veel gemakkelijker inmiddels.
Lieve cursisten, mensen ik wens jullie heel veel succes en wijsheid op je SlankWijs weg en bedenk voortdurend dat Ellen jou zo graag op weg wil helpen om jezelf te helpen terug te vinden, de wereld niet de schuld te geven, maar jezelf een fijner, gezonder leven te gunnen. Het kan echt! Zet ’m op!
Met een hartelijke hart-onder-de-riem (op het laatste gaatje, erbij gemaakt)-groet,
Marian
RECENTE REACTIES