APRIL 2014

“Ik vind het zo stom van mezelf. Ik weet gewoon dat ik het niet moet doen en toch doe ik het. Ik heb het zelf weer verknald. Ik val dus niet af, ik kom alleen maar aan”. Ik hoor dit vaak van mensen met een maatje meer. De persoon in kwestie heeft teveel of ongepland gegeten en is op dat moment boos, op zichzelf wel te verstaan. Er volgt ook nog een uiteenzetting waardoor het kwam en er wordt daarbij boos benadrukt dat hij/zij  “het zelf heeft verknald”. Ook wordt een retorische vraag aan zichzelf gesteld, waarin de boosheid over zichzelf nogmaals ligt besloten: “ik weet het zelf allemaal en toch doe ik het, waarom doe ik het nou terwijl ik net zo lekker bezig ben?” Nog meer boosheid wanneer de weegschaal ook daadwerkelijk bevestigt dat ’t niet goed gaat en dat dit natuurlijk eigen schuld, dikke bult is. De realisatie dat de boosheid op zichzelf niet genoeg is om het ‘vreten’ te stoppen is om furieus van te worden. En dat er nu zelfs een therapeut aan te pas moet komen is te belachelijk voor woorden. Als therapeut zeg ik, niet boos maar wel heel directief, vervolgens ook nog eens hele confronterende dingen hierover. Ik hou een spiegel voor. Ik laat aan echte zelfreflectie doen. Dat maakt de ‘aspirant slanke denker’ vaak in eerste instantie, heel eventjes, nog bozer op zichzelf. Maar dan….. dan wordt ‘boos op zichzelf’ losgelaten. Daar heb ik wat voor. Lekker, om niet meer zo boos te zijn op zichzelf. Een zware last, letterlijk en figuurlijk, die daarmee van de aspirant slanke denker afvalt. En daar kan hij/zij alleen maar blij van worden.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ‘slank denken’ helemaal leuk is. Het is genieten van je eten en van je traktaties. Maar het is bovenal ook genieten van jezelf. Het hele jaar door. Of het nou Pasen is, doordeweeks, in het weekend, een normale werkdag of een feestje. Het is leuk, omdat je je voedt met zelfwaardering, doorzettingsvermogen, discipline en zelfvertrouwen. En NOGMAALS, het is ook genieten van je eten en traktaties. Dat gaat er maar moeilijk in bij de aspirant slanke denker. Dikwijls probeert deze denker mij te overtuigen van het vermeende tegendeel. Hij/zij heeft zichzelf al zo overtuigd met bijvoorbeeld het idee dat maaltijden gewoon of karig moeten zijn en er dus konijnenvoer moet worden gegeten. Ook zal hij/zij de rest van zijn/haar leven streng op zichzelf moeten zijn. En ook de gedachte dat de training weer meer van hetzelfde is, als alles wat al geprobeerd is en het hem/haar weer niet gaat lukken. De aspirant denker heeft behoorlijke vastgeroeste ideeën die als waarheid worden gezien. En natuurlijk is NIETS van het bovenstaande waar. NOGMAALS, het is genieten van je eten, traktaties en jezelf. Streng zijn is niet leuk, karig eten is niet leuk, konijnenvoer is niet leuk, falen is niet leuk, dus weg ermee. Als die ideeën namelijk waar zouden zijn, dan is het niet te doen. Dat is zoooo ‘niet leuk’.

Het leren van slank denken, is helaas niet altijd leuk. Vaker wel leuk dan niet leuk, overigens. Er is in het begin veel weerstand: naar de training, het vele huiswerk, de oefeningen en naar mij. Ik vind dat wel ‘leuk’, want het heeft uiteraard een functie. Maar de aspirant slanke denker vindt dat natuurlijk niet leuk. Diegene wil de confrontatie met zichzelf namelijk uit de weg gaan. Dat lukt uiteraard niet (daar zorg ik namelijk voor :)). Die spiegel van wat onder het overgewicht of de eetproblematiek ligt, is pijnlijk. Weer niet leuk… Zodra die confrontatie er is, pakken we door. LEKKER, want de noodzaak en de wil om daar vanaf te komen is groot.  Ik geef stapsgewijs de ingrediënten en we trainen ‘knalhard’. De groep die nu bezig is, zo’n 3 weken, gaat heerlijk Pasen vieren, gaat genieten van heerlijk eten, ingeplande traktaties en bovenal van zichzelf. En da’s hartstikke leuk!

Mijn blog moet veel meer gaan over SlankWijs, zegt manlief. Niet meer over mezelf. De lezer moet er wat aan hebben. Het moet concreter. Tips en handvatten. Bij deze nu dus pas een echte blog. Dan gelijk ook maar over ‘TREK, wat doe je ertegen?’ Ik hou het wel kort, dat werkt krachtiger dan ellenlange uitleg. Waarvan en waardoor je trek krijgt, weet je zelf ook wel. Maar het gaat in SlankWijs om het volgende: ‘trek zorgt ervoor dat ik steeds meer wil nemen’, ‘ik kan niet stoppen dan’, ‘ik blijf doorgaan, ik denk er niet bij na’, ‘dan kan ik er gewoon niet vanaf blijven’, ‘dan moet ik het gewoon eten’, ‘dan maakt het mij niet uit wat ik eet, alles gaat op’, etc. Herkenbaar? Dit zijn dus gedachten en die laat JIJ met jezelf aan de haal gaan. JIJ bent het zelf die dat ‘automatisch’ doet. Gelukkig ligt het in de realiteit, niet buiten jezelf en is het niet automatisch (gelukkig, anders kan je het niet veranderen). Dus kan JIJ dat ook veranderen door deze gedachten om te buigen. Moet je dan tegen jezelf zeggen dat je geen trek hebt? Nee, SlankWijs is geen training in positief denken. En tegen trek zelf doe je niks. Trek is namelijk te vergelijken met een emotie en die is gewoon altijd waar. Trek poets je niet weg. Maar je gedachte moet wel veranderen en kan ook veranderen. Maak er een gedachte van in de strekking van dat JIJ trek wel kan weerstaan (je hebt wel moeilijkere dingen gedaan in je leven dan een schaaltje paaseitjes kunnen laten staan toch?), dat JIJ het helemaal niet wilt (je wilt immers een mooi gewicht dat bij je past), dat JIJ er wel vanaf kan blijven (je hebt wel voor hetere vuren gestaan), dat het JOU wel uitmaakt (anders had je toch niet zoveel diëten geprobeerd) etc. Dus natuurlijk ben je sterker als je Trek. Dat moet JIJ je maar eens heel goed gaan realiseren. Maar soms heb je daar natuurlijk helemaal geen trek in om dat te denken. Dan heb je trek in, tja vul maar in….. Ik heb trouwens nu ook trek. Maar dat trekt zo weer voorbij.

“Je blog moet wel af hè!”, zegt mijn heerlijke wederhelft nadrukkelijk. ‘Jaha’, denk ik en voel me wat gespannen. Ik weet natuurlijk ook dat ik zelf wel ‘jus’ moet maken van SlankWijs. Anders heeft het geen zin. Ik weet het, ik weet het, ik weet het…. Mijn hoofd barst bijna van de blogs die al geschreven zijn, maar dan dus wel in mijn hoofd. Ik ben er telkens hyper van. Er ontpoppen telkens hele (echt hele) blogs in mijn hoofd.  Ik noteer de blogs snel als krabbels in mijn telefoon, op blaadjes, in mijn agenda. Ik wil mijn blogs niet kwijt. Ik vind ze zelf ook nog eens hartstikke goed, leuk en doordacht. In elke blog zit wel een sleutel / handvat / tip / doordenkertje / oneliner om mijn cursisten of lezers te helpen bij overgewicht en/of eetproblemen. Ik maak echt dagelijks veel dingen mee waarover valt te bloggen voor SlankWijs. Maar ‘IK HEB GEEN TIJD’ denk ik.  Het gespannen gevoel slaat al naar een ietwat paniekerig gevoel om. Aan de gedachte ‘ik heb geen tijd’ heb ik dus helemaal niks. Als ik dat tegen mezelf ga zeggen, dan komt er dus geen blog. En ik heb er ook niks aan als ik ga bewijzen dat ik geen tijd heb. Want dat kan ik zo bewijzen en is dat ook gewoon zo. Dat wil ik niet, want ik wil een blog. Dat moet dus anders, dat moet ik anders benaderen in mijn hoofd en snel ook, want ik heb al geen tijd. Oké, eerst maar even wat complimentjes aan mezelf. Ik doe veel, maak lange dagen, hou thuis en op werk veel ballen hoog, heb er veel schik in in wat ik doe, heb veel energie en ik ga ervoor. Zo da’s lekker. Dus die blog die ga ik gewoon maken. Ik plan ‘hem’ iedere week in. Lekker een deadline erop en een vast moment beslis ik. Ik bekrachtig het nog even met: ‘Yep, zo ga ik dat doen, ik doe het gewoon’. En nu maar hopen dat ik geen ‘writersblock’ krijg de volgende keer, want daar heb ik dus echt geen tijd voor!